دانلود کتاب حس یک پایان جولین بارنز PDF

ممکن است شما هم چنین تجربه‌ای داشته باشید که با گذر زمان، بخشی از خاطرات گذشته‌تان، به جای اینکه کم‌ رنگ‌تر شوند، پر رنگ‌تر و زنده‌تر می‌شوند. اگر چنین حسی را تجربه کرده باشید، با روایت جولین بارنز در کتاب حس یک پایان بیگانه نیستید.

زمان شروع داستان دهه شصت میلادی و زمان روایت چهل سال پس از آن، در حول و حوش پایان قرن بیستم است. تونی وبستر، داستان را با خاطراتی پراکنده از گذشته‌هایی دور و پرسش‌هایی درباره زمان و حافظه شروع می‌کند.

بخش دوم و آخر رمان روایت اکنون راوی است پس از چهل سال از وضع حال خود خاطرات به طور انتزاعی نقش مهمی در اینکه یک شخصیت در حال حاضر چگونه است و اینکه چگونه می‌توانست باشد ایفا می‌کنند و همچنین خاطرات اولیه به مراتب ارزشمندتر هستند، آن‌ها می‌توانند تا بزرگسالی در ذهن افراد باقی بمانند و اثرات مختلفی بر زندگی فرد داشته باشند.

شاید بتوان گفت داستان کتاب حس یک پایان (The Sense of an Ending)، یک فیلم مهیج بر روی کاغذ است. بارنز قصد دارد در این اثر به شیوه‌ای مازوخیستی از خاطرات فقدان‌ها و فرصت‌های از دست‌ رفته بگوید…

جولیان بارنز (Julian Barnes) از تکنیک بازگشت به عقب در این رمان بهره می‌گیرد و در عین حال که ماجراهایی را از زندگی حال تعریف می‌کند به گذشته بازمی‌گردد و میان این رفت و آمدهای زمانی، موضوعات متفاوتی را بیان می‌کند که در بخش نخست مخاطب ممکن است متوجه موضوع داستان نشود.

اما در بخش دوم این کتاب، تمرکز بر زمان حال راوی است؛ فردی 60 ساله که درباره خاطرات نوجوانی خود می‌گوید و فضای عصیان و آنارشیست بودن افراد را در دوره نوجوانی‌اش نشان می‌دهد. راوی داستان نوجوانی ساختار شکن بوده و به تدریج این روحیه وی از بین می‌رود و با واقعیت روبه‌رو می‌شود.

جولیان بارنز با رمان مترولند (1980) خود را به عنوان نویسنده‌ای صاحب سبک معرفی کرد. چهار سال بعد با رمان طوطی فلوبر نامزد دریافت جایزه‌ی بوکر شد.

او دو بار دیگر نیز با رمان‌های انگلند، انگلند (1998) و آرتور و جورج (2005) نامزدی دریافت این جایزه را به دست آورد. در نهایت با آخرین رمان خود، حس یک پایان، (2011) موفق به دریافت این جایزه شد.

بیشتر رمان‌های بارنز با استقبال قابل توجهی روبرو شده‌اند و توانسته‌اند نظر مساعد محافل ادبی را به خود جلب کنند. از این میان رمان مترولند توانست جوایز ادبی معتبری همچون جایزه‌ی ادبی سامرست موام (1988) و رمان طوطی فلوبر، جایزه‌ی ادبی جفری فیبر (1985) و جایزه‌ی ادبی پریکس مدیسِز فرانسه (1986) را به خود اختصاص دهد.

کسب جایزه‌ی ادبی‌ ای‌ام فورستر (1986)، گوتنبرگ (1987)، پریکس فمینا (1992)، شکسپیر (1993)، کلمنته سن (2008)، جایزه‌ی ادبی دیوید کوهن (2011)، از دیگر افتخارات او به حساب می‌آیند. او همچنین جایزه‌ی ویژه‌ی ادبیات اروپا را در سال (2012) دریافت کرد.

در برشی از کتاب حس یک پایان می‌خوانیم :

رابسون نه از درد و مرض مرده بود نه با دوچرخه‌اش تصادف کرده بود و نه در انفجار گاز ترکیده بود. چند روز بعد، همه چیز معلوم شد و شایعه در واقع منبع اصلی شایعه یعنی براون که دانش‌آموز ترم ششم ریاضی بود کار خود‌ش را کرد و هر چیزی که اولیاء مدرسه نمی‌دانستند یا می‌دانستند ولی نمی‌خواستند رو کنند را به موقع ریخت روی دایره.

رابسون با دوست‌ دختر‌اش دسته‌ گل به آب داده بودند و بعد که فهمیده بود طرف باردار شده خودش را توی اتاق زیر شیروانی دار زده بود. دو روز هم طول کشیده بود پیدایش کنند.

«من اصلا فکرش را نمی‌کردم بتواند خودش را حلق‌آویز کند.»
«یادمان باشد که او دانش‌آموز ترم ششم علوم بود.»
«اما دار زدن به گره‌ی سفت و سختِ خاصی نیاز دارد.»
«این گره، مال فیلم‌ها و اعدام‌های آبرومند‌انه است. با یک گره‌ی معمولی هم می‌شود. فقط کمی ‌طول می‌کشد تا خفه‌ات کند و زجر‌کش می‌شوی.»
«راستی، دوست‌اش چطور آدمی‌بود؟»

بعد، گزینه‌های محتملِ دم‌ دست‌مان را خیلی سریع بررسی کردیم: یک دوشیزه‌ی متین و با وقار – که البته حالا دیگر لفظ دوشیزه چندان به کارش نمی‌آمد + یک آن‌کاره‌ی دوزاری، یک ایدزی تمام عیار. بحث‌مان داشت گل می‌انداخت تا این که آدریان دوباره مجلس را دست گرفت.

«کامو می‌گوید: خودکشی تنها موضوعی است که واقعا فلسفی است. صرف‌ نظر از جنبه‌های اخلاقی، سیاسی، زیبایی‌شناسی و ذاتِ واقعیت و باقی قضایا. تنها موضوعی که حقیقتا فلسفی است همین قضیه‌ی خودکشی است. در واقع تنها حقیقتی که موجودیت سایر موضاعات فلسفی به آن بستگی دارد.»